Сабыйға исем ҡушыу

БАЛАҒА ИСЕМ ҠУШЫУ.
Бала тыуҙы... Татыу, берҙәм, тигеҙ ғаилә өсөн бынан да артыҡ ҙур шатлыҡтың булыуы мөмкинме икән!
Бала тыуыуҙы ишеткәс, түбәндәге доға уҡыла:
Аллаһүммәж-ғәлһү барран үә әнбитһү фил-исләми нәбәтән хәсәнән үәжғәлһү мәсғүдән фид-дүнйә үәл-әхирәһ.
Мәғәнәһе: «Әй, Раббым, был баланы изге ит. Уны күркәм һәм гүзәл итеү менән Ислам динендә үҫтер һәм уны донъя үә әхирәттә бәхетле- сәғәҙәтле ҡыл».
Бер-ике аҙнанан һуң, һис шикһеҙ, балаға үҙебеҙҙең мөбәрәк милли исемдәр хазинаһынан ғүмер буйы юлдаш буласаҡ исем ҡушыу тантанаһын үткәрәбеҙ.
Баланы йыуып, пак кейем кейҙереп, яҫтыҡ өҫтөнә һалабыҙ, аяҡ¬тарын ҡибла тарафына йүнәлтәбеҙ. Исем ҡушыусы, һүҙ юҡ, таһәрәтле хәлдә булырға тейеш. Аллаһы Тәғәләгә хәмед-сәна әйтеп, пәйғәмбәре¬беҙгә ун мәртәбә салауат уҡыйбыҙ:
«Сүбхәнәкә Аллаһүммә үә бихәмдикә үә тәбарәкәс-мүкә үә тәғәлә жәлдүкә үә лә иләһә ғәйруҡ».
Мәғәнәһе: «һиңә дан булһын, әй, Аллаһ, һәм маҡтау һиңә! һинең исемең мөбәрәк һәм юғары, һин — Бөйөк, һинән башҡа илаһ юҡ!»
Балаға исем ҡушыусы баланың башына ҡаршы аяҡ өҫтө баҫа. Шунан һуң уң яғына ауышып, аҙан әйтә лә, уң ҡолағына табан эйелеп: «Был сабыйҙың исем-шәрифе (фәлән улы фәлән, йәиһә фәлән ҡыҙы фәлән) булһын», — тип өс мәртәбә әйтә һәм ҡолағына өрә. Һул яғына ауышып, иҡамәт төшөрә һәм баланың һул ҡолағына өс мәртәбә: «Был сабыйҙың исем-шәрифе (фәлән улы фәлән, йәиһә фәлән ҡыҙы фәлән) булһын», — тип ҡолағына өрә.
Рауил Үтәбай-Кәримиҙән