Светофор янынан йүгереп үтеп барам. Ныҡ ҡабалана инем. Йәшел яныр-янмаҫтан йүгереп киттем. Шул саҡ артымдан берәүҙең: “Йүгермә, һин бөгөн ҡулыңды һындырасаҡһың! Гипс ҡына түгел, операция ла кәрәк буласаҡ!”-тип ҡысҡырғанын ишеттем.
Әйләнеп ҡараһам бер әбей. “Ҡарғышың үҙ башыңа төшһөн”,-тинем дә, артабан йүгерҙем. Бындай осраҡта нимә әйтергә икәнен белмәй инем.
Кис әсәйемә килһәм, ул дауаханала. Ҡулын һындырған! Нисектер итеп һындырған, операция эшләйәсәктәр. Әсәйем: “Һине төшөмдә насар итеп күреп бөткәйнем. Әйҙә көнө буйы һиңә доғалар уҡыным. Шул уйланып йөрөп боҙҙо күрмәй баҫып тайып ҡоланым”,-ти.
Ҡайтҡас ныҡ итеп иланым, әле лә илайым. Әсәйем минең ҡазаны үҙенең өҫтөнә алған бит. Әгәр мин әбейгә ҡарғышың үҙеңә төшһөн тип әйтмәһәм, әсәйем һау булыр ине. Һеҙ нисек уйлайһығыҙ?
Т.