Йәйғор төҫөндәге сәстәр

Мин сәсемде төрлө төҫкә буяй торғайным. Сәстәрем йәшел дә булды, зәңгәр, ҡыҙыл, шәмәхә төҫөндә. Унан уларҙың барыһын да бергә ҡушып буяп, йәйғор һымаҡ та йөрөнөм. Бер көн мине 6-7 йәштәрҙәге ҡыҙыҡай туҡтатты ла, бармаҡтарын бөкләй-бөйләй ниҙер һамаҡлай башланы. Мин баланан уның нимә эшләүен һораным. Ул: “Мин беләм, һин – фея! Уларҙың сәстәре генә ошолай йәйғор төҫөндә була. Ә минең әсәйем ныҡ ауырый. Һин уға йүнәлергә ярҙам итерһең бит?”-тип миңә шундай итеп ҡараны. Балаға нимә әйткәнемде иҫләмәйем. Йылмайырға тырыштым. Шунан һуң сәсемде ғәҙәти төҫкә буяттым. Йәйғор төҫөндәге сәстәрҙе йөрөтөү ҙә ниндәйҙер яуаплылыҡ өҫтәй икән шул.