Күккә һоҡланып ҡарағаным бар,
Ҡарағаным бар яңғыҙ уйланып.
Тик йондоҙҙар миңә һәр саҡ
Яҡты юл күрһәтте йылмайып.
бер ҡараһаң, серҙәш һымаҡ улар,
Аңлаған да төҫлө ҡайғымды.
Әгәр мөмкин булһа дуҫым итер инем
Эх, йондоҙҙар, киң йыһандың
Мәңге алсаҡ, көләс ҡыҙҙары.
бер мөғжизә тыуып ҡапыл һеҙгә
Ярһыу йөрәгемдең йырҙары.
Донъялағы тылсымлы һүҙҙәренең,
Иң наҙлыһы, иң яҡыны – әсәй!
Ихлас йөҙлө, саф күңеле менән
“Балам” тиеп өҙөлөп йәшәй.
Оҫта ҡуллыһың һин, әсәкәйем,
Ҡулдарыңдан килмәгән эшең юҡ.
Ойоҡбаштарың шундай йылы,
Аштарың тәмле, тел йоторлоҡ.
Көн дә беҙҙең өсөн өҙөләһең,
Ҡыуанысың менән уртаҡлашаһың.
“Балаларым – ҡыуанысым” тиеп,
Сәсебеҙҙән беҙҙең һыйпайһың.