Тынғыһыҙ төн

Төн. Мин йоҡларға йыйынып йөрөгәндә ишектең ҡыңғырауы шылтыраны. Барып астым. Бер кем дә юҡ. Шулай 10 минут һайын ишектең ҡыңғырауы яңғыраны. Мин асмай башланым. Тәүҙә балалар шаяралыр тип уйланым, унан, төнгө беренсе киткәндә ниндәй бала йөрөһөн, тип бөтөнләй ҡурҡа башланым. Төнгө сменала булған иремә шылтыраттым. Телефоны ниңәлер һүнгән булып сыҡты. Тынысланып, барып ятайым тип кенә уйлағайным, өй телефоны шылтырай башланы. Йүгереп барып алдым. Унда бер кем дә өндәшмәй. “Кем һеҙ?! Нимә кәрәк һеҙгә?!” тип ҡысҡырҙым. Теге яҡ оста телефонды шыҡылдатып һалып ҡуйҙылар. Бер нимәгә ҡарамай йоҡларға ятырға булдым. Шул саҡ тәҙрә туҡылдата башланылар. Ә беҙ бишенсе ҡатта йәшәйбеҙ! Мин ҡурҡышымдан коридорҙағы иҙәнгә ултырып илап ебәрҙем. Күпмелер ваҡыт үткәс, йоҡо бүлмәһендә нимәнеңдер “гөрҫ” итеп ҡалғанын ишеттем. Инеп ҡараһам, карауат өҫтөндә стенала эленеп торған ауыр шкаф (иремә әллә күпме тапҡыр шуны алып ташлайыҡ тип әйткәнем булды) нәҡ мин йоҡлай торған ергә килеп төшкән. Мин бик ҡаты йоҡлайым. Хәйер, уяу йоҡлаһам да ҡапыл ысҡынып килеп төшкән шкафтың аҫтында тороп ҡалыр инем. Ә уның ауырлығын иҫәпкә алғанда, тере ҡалмаҫ инем. Шул саҡ кемдеңдер йәки нимәнеңдер ишеккә шылтыратып, тәҙрәне туҡылдатып, миңә йоҡларға бирмәй, мине һаҡлап алып ҡалғанын аңланым.

Гөлсөм.